نادانسته های جاده را

نمی دانستم و

نرفتم

ساعتها

ساعتها

ساعتها

پشت زنجیره ی ممتد سایه هایی به انتظار ِ بودن

ماندم

و نفس به نفس

قافیه ها را تکرار شدم

صدایی در برهوت

نشانه ای

که می کشاند

زیستن را

دیگرگونه باری

در عروق خشکیده ی سنگلاخی پیر

در اندیشه ی خاطرات مرور نشده ام

دق کرده بود

....

بر دروازه ی زمین تکیه زدم

و حضور دیدگان مشرقی ام

از شرافت گونه ی رویایی شبیه پرواز

به ابتذال ِ

کفشهای گرسنه

پیوست

هزار فریاد

هزار فریاد

هزار فریاد

نعش سوخته ی واژگانم را

بر دوش بردند

و من

گمشده در الفبای ناخوانایی ام

بر فراموشکاری ِ ساده ی تپشهای کاغذی

گریستم

که خط به خط

به سکوت

دلباخته بود

.....

دستهایم بی گناهند

شایعه حیات

رسوایی ِ ناتوانی شان را

به رخ می کشد

و من می دانم

خوب می دانم

که دیگر

نمی توانم

حتی

لحظه ای.

پ ن: سلام...تهی هستم...مرا ببخشید